Dit jaar was ik een van de genomineerden op de Avond van de Polemiek in De Balie. Het thema was ad hominem: het was de bedoeling dat de polemieken gericht waren op het vellen van een hoge boom. Er was veel ophef over de avond. Vooraf omdat de bijdrage van Anton Dautzenberg te heftig zou zijn; achteraf over de overwegingen van de jury (zie Jeroen Weghs en Martijn de Koning).

Mijn bijdrage ging over Maartje van Weegen, eigenhandig schuldig aan de popularisering van de Nederlandse televisiejournalistiek. Het stuk verschijnt binnenkort in het Parool. Hieronder een kleine passage.

“41 jaar al glimlacht, glundert en glorieert Maartje bij de publieke omroep. 41 jaar voor dezelfde baas. Vijf geleden zwoer Maartje dat haar afscheid van tv voorgoed was. Dat was een leugen. Als een zombie die maar niet dood wil gaan, keert Maartje steedsterug op de tv. In april kondigde ze haar radiopensioen aan. Hup, op de tv. In juli presenteerde ze Nederland Valt Aan. Hup, op de tv. In augustus stopte ze dan echt-echt. Hup, op de tv met een door haarzelf samengestelde terugblikavond met alleen maar programma’s met Maartje. Want zo is Maartje, zo is de hele publieke omroep. De eigenpijperij kent geen grenzen.”

Mijn voordracht is al wel te zien: