folia coverTegen de tijd dat jullie dit lezen is het alweer een herinnering geworden. ‘Weet je nog die keer dat de HvA blote boobies verbande?’ ‘Oh ja, lol, hoe dom was dat!’

Zo is de aard van ophef in tijden van hijgerige media. We zijn allemaal buitengewoon ontstemd totdat er weer iets nieuws komt. Het is een kort moment van verbintenis voor de verontwaardigden, waarin het medialandschap even niet zo gefragmenteerd voelt. Waar het over gaat is ondergeschikt aan dat fijne gevoel. Jean Tillie weet dat.

Tillie zat dan ook goed gewapend aan tafel bij Pauw. Als politicoloog voorzag hij welke frames gehanteerd zouden worden (policor denken voor anderen, verpreutsing) en zijn strategie was die af te wenden met lege woorden. Tillie pareerde de suggestie dat hij bang was voor ontstemde moslimouders door simpelweg te herhalen dat hij niet wist wie er zouden komen. Ja, ‘allerlei mensen’, ‘heel veel mensen’. Dat is sowieso een punt van zorg (hoe bereid je een voorlichtingsdag voor als je geen benul hebt van wie je publiek is?), maar zijn weigering invulling te geven aan zijn woorden maakt vooral iedere discussie onmogelijk.

Ook de rest van de besluitnemers van de HvA grossierde in lege termen. ‘We willen geen storing op de lijn.’ Wat zou dat in hemelsnaam betekenen? ‘De mensen die verantwoordelijk zijn voor het onderwijs mogen ook bepalen wat ze met hun ruimte willen,’ was er ook zo een. Een uitleg van wat ze dan willen op basis van welke overwegingen bleef uit. Dat is het voorrecht van een dictator.

Folia is voor distributie afhankelijk van de HvA. Als de HvA Folia uit de bakken haalt, blokkeert zij dus de vrije pers. Censuur voor één dag is nog steeds censuur. Maar ook dat wist Tillie om te buigen. ‘Het laat zien dat we een open gemeenschap zijn waarin we met elkaar discussiëren en waarin dat ook mogelijk is,’ zei hij in gesprek met AT5. Censuur als indicatie van open debat. De Turkse autoriteiten, die dit weekend voor de zoveelste keer sociale media lieten blokkeren, kunnen zo bij Tillie in de leer.

Als je bij de verdediging van je proefschrift niet tot inhoudelijke antwoorden komt, mag je gewoon ergens anders over lullen tot het tijd is. Bij deze kwestie is er echter geen pedel die hora est roept. Zolang Folia nog niet volledig aan de leiband van bureau communicatie loopt, moeten we om verduidelijking blijven vragen. In juni 2000 schreef ik in een paper: ‘Juist bij een zo gevoelig en ingewikkeld issue als de multiculturele samenleving, is het belangrijk duidelijk te weten waar men staat.’ Dat was voor een vak bij Tillie. Dus, Jean en de HvA: waar staan jullie nou?

Deze column verscheen eerder in Folia.
Afbeelding: de cover van Folia 22, foto door Vera Duivenvoorden.